alweer een week voorbij

Chào !

(Xin Chào klopte btw, maar is meer bedoeld voor onbekenden. Chào voor friends en family, even en weetje)
Wat kan een week snel gaan. Vorige week zat ik nog in de trein naar Groningen voor een feestje met jullie en nu zit ik in Hochiminh. Ik heb alweer veel meegemaakt en dat begon al met de reis zelf: vijf uur vertraging wat resulteerde dat ik een nacht in Hongkong ‘moest’ vertoeven. Prima. Ik zag er al naar uit, want vorig jaar in Lissabon gebeurde hetzelfde en kregen we na een nacht crashen op het vliegveld een luxe hotelkamer toegewezen. Alleen doordat ik een jetlag had, was het genieten iets minder. Maar ik kwam gelukkig goed uitgerust aan.
Ik had me er enigszins op voorbereid dat de straten wel eens ontzettend druk konden zijn (door dat filmpje van jou, Hink, in India) en inderdaad: iedereen rijdt kriskras door elkaar, toeteren er op los en zelfs de stoplichten hebben niet een functie, want iedereen rijdt toch gewoon door. De straat oversteken gaat me ook steeds beter af, gewoon niet stoppen maar lopen.
Deze week bestond uit een introductieweek en we hebben veel (drukke) markten bezocht, leren wat Vietnamees (ban nhiêu tiên = hoeveel kost het?, altijd handig om lekker af te dingen) en we zijn woensdag naar de Cuchitunnels geweest. Ondergrondsetunnels die een netwerk vormen met andere tunnels in de rest van Vietnam tijdens de Vietnamoorlog. Deze tunnels konden 3 ‘verdiepingen/lagen’ bevatten met elk zijn eigen functie. Op 8 meter diepte was dan bijvoorbeeld een slaapkamer, om je zo maar iets bij voor te stellen. Deze tunnels waren ontiegelijk smal en klein en voor ons als toeristen hadden ze het iets groter gemaakt. Maar zelfs die 100 meter die we hebben afgelegd was een claustrofobische ervaring. Ze lieten ons ook verschillende vallen zien die voor de Amerikaanse soldaten bedoeld waren. Dezen waren zo verdekt opgesteld dat je nauwelijks kon zien dat je in een gat vol pijlen terecht zou komen. Heel pijnlijk idee. Verderop de Cuchitunnels kon je voor iets van 1 euro 30 een kogel kopen om even te knallen. Ik, die op jonge leeftijd al bang was voor een oorbelschietmachine heb me er zeker niet aan gewaagd, want die knallen waren kneiterhard. Gisteren zijn we naar het warmuseum geweest, ongelofelijk shockerend. Heel veel fotos van mensen die door napalmbommen of andere giftige bommen waren geraakt. Fotos van op dat moment en fotos van 23 jaar later, waarop de verminkingen duidelijk zichtbaar waren. Zo ontzettend schockerend dat ik er wel even misselijk van was.
Vandaag hadden we ons eerste introductiedag voor ons vrijwilligersprogramma. Ik heb gekozen voor het weeshuis en dan voor de baby’s. Ik was al enigszins verbaasd dat je werkdag uit alleen een ochtend of middag kan bestaan. Ik ging namelijk van een hele dag uit, maar dat is dus niet verplicht. In het weeshuis waren 8 baby’s, de jongste was een maand en de oudste rond de 1,5. Ik kreeg de allerjongste toegewezen en een baby met downsyndroom (die ontzettend goed op de grond kon stampen haha) , beide hele schattige baby’s. Maar ik kreeg niet het idee dat mijn ‘hulp’(wat uit knuffelen en melk geven bestond) echt nodig was. Er waren nog drie andere mensen (twee vrouwen die daar werken, spraken btw geen Engels) en nog een andere vrijwilliger. Begrijp me niet verkeerd, ik vind knuffelen leuk, maar om dat nou de hele ochtend te doen? Volgende week begint het vrijwilligersprogramma officieel en ik zal kijken of ik me nuttig kan maken of misschien bij een oudere groep kan beginnen.
Het is sowieso een hele andere cultuur vergeleken met dat van ons. De vrijwilligers in het ziekenhuis hebben alleen maar kaartspelletjes met de doktoren gespeeld..
Morgen ga ik samen met Julia (meisje uit Duitsland) een boottocht door de Mekongdelta maken. Ik heb al wat foto’s van Yke bekeken, maar ik ben erg benieuwd!
Leuk om jullie te hebben gesproken op skype. Zelfs met Abe en Chesta haha. Ook zo ontzettend raar om voorstellen dat het bij jullie vies en regenachtig weer is, terwijl het hier rond de 33 graden is (neeeeeeeee nog niet verbrand!!!!!!!)

Nou dat was het dan. Tot laters en gewoon wat leuks lullen over jullie leven in Nederland .
Veel liefs en hoi!

Btw. ik ben zo geen fotograaf. Er gebeurt zoveel dat ik altijd weer te laat ben om een leuke foto te maken. Mijn mobiel faalt, dus leuke selfies kunnen ook niet. Maar ik doe mijn best.