hoe het ervoor staat

Hoi iedereen,

Vorige keer was ik blijven steken bij de Mekongdelta, dus het lijkt me logisch om daar de draad weer op te pakken. Vorige week zaterdag gingen Julia en ik al vroeg op pad om de bus van 3 uur lang te pakken richting ons programma. De reis er naar toe was fijn, eindelijk eens wat rijstvelden gespot in plaats van alleen maar gebouwen en scooters om je heen. Heel opmerkelijk was dat er af en toe wel eens een graftombe te zien was op een rijstveld. Wanneer iemand overlijdt, wil de familie diegene zo dicht mogelijk bij zich hebben, en daarom worden sommige mensen niet op een begraafplaats begraven, maar dus gewoon op hun eigen rijstveld. Daarom is er soms een verschil in smaak op te merken in de rijstsoorten.. voegde de gids lachend aan toe. Jeej, thanks voor de informatie.
Heel gek, maar eenmaal op de boot voelde het een beetje of ik weer in Fryslan was. Lekker chillen op de boot, genieten van het weer en het uitzicht. Alleen, toegeven, in Friesland zijn de wateren veel mooier natuurlijk. We bezochten ergens halverwege een local bedrijfje waar ricepapers, popcorn en snoepjes van cocosnoot werden gemaakt. Heel leuk (en schattig) om te zien. Daarna gingen we met de boot verder waar we terecht kwamen bij een klein dorpje waar we konden eten en daarna de fiets konden pakken om de omgeving te ontdekken. Nou dat voelde al helemaal Hollands aan. We hadden niet veel tijd om te fietsen want kleine houten bootjes met een stuurvrouw stonden te wachten. We kregen allemaal een Vietnamese hoed op en zo vaarden we door een bebost gebied langs allemaal huisjes. En zo vaarden we weer terug naar de bus die ons weer terugbracht in Hochiminh.
Maandag begon mijn eerste echte week in het weeshuis, en wat ik verwachtte, was inderdaad zo: fulltime baby huggen. Gelukkig kreeg ik wel een meer nuttigere gevoel dan vrijdag, want de’ babyladies’ konden kleren naaien of eten halen terwijl ik en een andere vrijwilliger op de baby’s pasten. Dinsdag voelde voor mij toch niet helemaal fijn, ik wil er meer uit halen en heb het ook besproken met de coördinator maar die vond mijn functie als knuffelaar blijkbaar wel logisch en zag niet echt wat ik bedoelde of miste. Ik heb aangegeven dat ik wel bij de kindergarten wilde kijken (2-5 jaar oud) en dat heb ik die ’s middags ook gedaan. Die kinderen waren dolenthousiast en wilden ook alleen maar knuffelen en op me klimmen/staan/haar trekken enzovoort. Maar het was ook ontzettend hectisch om te voorkomen dat de kinderen elkaar niet mepten. En dat is vrij lastig: er hoeft maar één iemand te huilen of een ouder kind (rond de 12) komt eraan en geeft een tik. De oudere vrouwen doen het ook en het zit dus gewoon in het systeem. Wij, als vrijwilligers, kunnen er weinig aan veranderen want we hoeven ons maar om te draaien of er wordt weer een ‘corrigerende’ tik uitgedeeld. We kwamen er wel achter dat, stel een kind is een keer vervelend, hem/haar in de hoek zetten ook al veel scheelt en ze dan dondersgoed weten dat ze verkeerd bezig zijn. De rest van de week daalde mijn ‘nuttigheids’gevoel wel weer, en andere vrijwilligers hadden dat gevoel ook wel. Boekjes voorlezen, tot tien tellen en snottebellen afvegen is prima, maar je mist ook de ruimte. De kinderen slapen en spelen namelijk in dezelfde kamer en komen nooit naar buiten (behalve als ze ouder zijn en naar school gaan). In principe zou ik ook niet weten waar ze naar toe kunnen in deze stad, maar je mist gewoon de ruimte om bij wijze van een voetbalveldje uit te zetten. Omdat meer vrijwilligers hetzelfde gevoel hebben en er ook wel veel eerder vertrekken om te reizen, heb ik ook besloten om eerder te stoppen. In plaats van dat ik deze week zaterdag weg ga richting het noorden, ga ik woensdagmiddag. Samen met Julia en Josi (ook een Duits meisje) gaan we eerst naar Danang, daarna Hoi An, Hanoi en Halong Bay waarna zij weer terug gaan naar Hochiminh en ik in Hanoi blijf voor de laatste paar dagen. Afgelopen weekend zijn we ook met zijn drieën weggeweest. Vrijdagavond zijn we met de nightbus naar Dalat afgereisd, we konden slapen in een bus met als ware een bed erin en dat was wel chill. Alleen je stuiterde alsnog half je bed uit door de hobbels in de wegen. De busreis zou acht uren duren (we vertrokken 10 uur ’s avonds), maar we waren er al vier uur. Hostel gesloten.. gelukkig mochten we na wat kabaal maken er wel in en konden we zelfs nog een tukje doen voordat we om zeven uur weer op zouden staan voor ontbijt. Al kwam het volgende probleem alweer om de hoek loeren: niemand van ons had een paspoort (incl visum) mee (uit veiligheid in HCM laten liggen), maar deze blijkt nodig te zijn waar je ook maar gaat overnachten. Stel de politie komt bij een hostel langs en je kunt je niet identificeren dan kan de hosteleigenaar wel ophouden met zijn zaak. Achteraf heel logisch. Gelukkig had ik nog wel wat bestandjes op mijn mail en was het probleem al snel opgelost. Maar goed, meer Dalat: Het was fantastisch om eindelijk eens de blauwe lucht te kunnen zien in plaats van de vieze smog in HCM en leek bijna wel of we in Scandinavië waren. Na het ontbijt gingen we meedoen aan canyoning en ik heb in mijn hele leven nog nooit zo iets bizars meegemaakt. We reden naar het bos toe en daalden af naar de rivier (oja eerst hadden we nog geoefend met klimmen en oja we hadden allemaal een zwemvest aan en een helmpje op) er was een klein watervalletje te zien waarop wij achterstevoren van af moesten roetsen (ja hoofd eerst). Ontzettend bizar en ik vraag me nog steeds af wie er in godsnaam dit ooit kan bedenken. Maar leuk was het wel en het gaf iedereen meer vertrouwen voor de volgende opdrachten. Dat was dus de eerste afdaling van een rots van 15 meter. Prima, niet naar beneden kijken (hoogtevrees) en gewoon je ding doen. Later kregen we te maken met watervallen van 25 meter waarvan je de laatste vier meter het touw los moest laten en het water in moest springen. Vreselijk, maar wel blij achteraf dat ik het had gedaan (moest ook wel, want weet niet of je de waterval kon beklimmen). Er was ook nog de ‘washingmachine’: rots afdalen en daarna kwam je een waterval terecht waardoor je het touw los moest laten en zo in de stroming terecht kwam. Ik verbaasde me er echt over dat iedereen ook maar zonder enige schram weer naar huis kon. Zelfs de paden naar de watervallen toe waren ontzettend moeilijk en zou ik iemand niet snel aanraden. Maar het was ontzettend tof om dit te doen! En deze activiteit had alles wat ik eigenlijk wilde doen: junglepaden bezoeken, rotsen beklimmen en genieten van het uitzicht.
Die avond werden we door de hosteleigenaar uitgenodigd voor een diner met de familie (rijst!) en de volgende dag hebben we meer van Dalat bekeken.
Ik had nooit gedacht dat het eten in Vietnam zo lekker zou zijn. Ik zag mezelf al vaker in een snackbar eten dan dat ik eten zou kopen op straat, maar het is werkelijk waar ontzettend lekker en ook nog eens gezond en goedkoop. Voor veertig cent kun je al je avondeten fixxen. Helaas moet ik er nu wel even bij vermelden dat ik vannacht over heb gegeven en ik waarschijnlijk iets verkeerds heb gegeten en ik me nou niet bepaald chill voel. De coördinators zijn lief en proberen me op te peppen met hun eigen voedsel (rijst), maar ik heb alleen maar zin in mariakoekjes en thee. Hopelijk ben ik morgen fit genoeg om de kinderen voor het laatst te kunnen zien en op reis te gaan naar Danang.
Ontzettend tof dat jij zoveel vrijheid hebt om dingen te organiseren Harmke , en de kinderen worden daar ook weer creatiever van. Het filmpje van de libdub doet het btw nog steeds niet, dus dat is wel wat bummer. En wat betreft mijn verjaardag in oktober: dat is nog een te ver van mijn bed show. In ieder geval tof dat je zekerheid hebt over je reis naar Tanzania!! Ook zag ik allemaal fotos van sneeuw voorbij komen op facebook en whatsapp en jeetje dan mis ik thuis wel. Ga je ervan uit dat januari toch een slechte maand vol regen wordt, hebben jullie opeens sneeuw. Maargoed, de 28 graden hier is op zich ook wel prima (alleen jammer dat ik in Da Lat ben verbrand).

Nou tot snel!
Veel liefs, van zusje drie

Oja Hink, ik verwacht deze week een verslag van jou.

Oja en in Da Lat kwamen er drie Vietnamese mannen op me af rennen die met me op de foto wilde… waarschijnlijk omdat ik natuurlijk de witste van ons drieën was. Heel erg tof, not.