het leven

HOI! Lieve zusters van me,

Het is zo gek om weer een zus te hebben in plaats van zusloos te zijn. Vooral in de eerst week was het gek om jou, Harmke, aan het ontbijt te treffen en om weer domme grapjes met je uit te halen. En net als met Redmer was het met jou ook gelijk goed (van Hink verwacht ik dan ook niet anders). Op Schiphol al ontzettend veel met je gelachen, ondanks dat je al 10 minuten op ons stond te wachten en ik inderdaad heel het vliegveld heb afgerend om bij gate 3 aan te komen. Nu begint het oude leventje weer voor jou, want ik begin je weer amper te zien: Stage, voetbalkiddos, je eigen voetbal en je CABboys. Maar daarom houden we de zusterqualitytime d’rin en zetten we voort ook als onze Hincapy thuis komt !

De laatste twee weken voelden een beetje als vakantie (HARMKE THUIS WHIEE). Ook al had ik wel twee tentamens (de een ging goed, de andere op t randsje en nee nog geen resultaten), verder kon ik het leren afwisselen met paardrijden, friends bezoeken en de volle focus op het autorijden leggen. Helaas ‘alweer’ geen wilde stapverhalen, maar ik kom dus amper van de pôle . Dus heb ik deze week het roer even omgedraaid:
Donderdag ben ik de hele dag op reis geweest, naar jawel Utrecht en Amsterdam. Ik zat al uit te rekenen hoe vaak ik heen en weer konden reizen van Mantgum naar Groningen ipv één enkeltje naar Utrecht of Amsterdam. Zulke lange treinritten was ik niet gewend. Hoe dan ook ik ging twee vriendinnetjes op zoeken . In Amsterdam ploften we al snel neer in het Vondelpark en oooooh wat was het zwoel en lekker weer. Zo zwoel dat er ook veel honden (los) liepen. Ik ben alleen fan van Abe, Chesta, Lobke en Seike, maar niet op honden die ik niet ken. Dus ik zei al tegen Sanne en Lisanne: “kijk een hond nooit aan, want dan komen ze op ons af”. En ja, uit automatisme kijk je wel. Dus toen ging er al een kwijlend beest naast ons zitten die om stokbrood smeekte en die baas was natuurlijk nergens te bekennen. Nice.

De treinreis terug had ik gelukkig gezelschap van Sanne en werden we vergezeld door een heuse Whiz Khalifa en Snoopy Dogg. Jointjes werden alvast klaar gerold in de trein en de CD’s met lekkere hiphopmix’jes mét handtekening werden aangesmeerd aan random mensen in de trein: In lekkere Antilliaanse Engels: ‘Wans upan a teime, I becwome femus’. Ja juist. Jammer genoeg heb ik hun namen niet meer kunnen onthouden.
Verder heb ik een tochtje met Jaimy gemaakt. Even lekker op pad door een buitenritje te maken langs het Zwettepad. En ok, Hink. Je mag echt geluk hebben met jouw heer. Rebelle moet ik achterwaarts de brug opduwen, want die vertikt om ook maar een stap te zetten als het haar niet zint, Leo daar wil ik me niet eens aan wagen en jouw Jaimy, ja jouw Jaimy geef je even wat vertrouwen en hup hij huppelt over de brug alsof dit dagelijkse koek is. Daarna nog even lekker met hem gecrosst over dat ene leuke onverharde padje. Vond hij leuk en ik ook. Al moet ik wel zeggen dat ik enorm benieuwd ben naar jouw paardjes in Oz. En dat die ‘buitenritten’ vast niet te vergelijken valt met die van ’t Swettepaadsje.

Dan nog even over het autorijden, want ik ga niet meer weddenschappen met mezelf afsluiten om voor maart mijn rijbewijs te halen, want zoals jullie het misschien al weten: we zijn de maand maart alweer gepasseerd en bevinden ons nu in april. Maar het gaat de goede kant op! Zo goed dat ik het ook wel aandurfde om een ritje te maken in onze Opel Zafira. Mocht van mem. Dus een beetje gespannen de auto gestart, maar god allemachtig wat ging alles zwaar. Zoals ik van Hayo heb geleerd om de koppeling na één, twéé, drié, viér los te laten, ging de auto bij mij niet verder net toen ik de weg op wilde. Mem en ik van plek gewisseld en wat bleek: auto stond nog op de handrem.

Verder dacht ik een ongelofelijke vette ‘schat’ te hebben gevonden: Gistermiddag was ik even met Abe aan het dollen in de tuin totdat ik op een paars kokertje stuitte. Ik opende het en het zat vol met witte poeder. Ik ging naar binnen om mijn vondst aan mem te laten zien en we dachten precies hetzelfde; het leek wel op cocaïne (nadat we op hadden gezocht hadden hoe het rook en hoe het eruit zag). Redmer hadden we al als proefpersoon geclaimd en ik zag de krantenkoppen al voor me: “Cocaïne ter waarde van 5000 euro gedumpt in de tuin van V/d Werf” . Helaas was deze euforie voor korte duur, want het kokertje bleek uit heit zijn overal zijn gevallen. En heit was dus geen drugssnuiver, maar het was antidiarree poeder voor de kalfjes. Jammer, daar ging ons verhaal.

Dit was dan echter wel mijn verhaaaaaal
Harmke hoop dat je snel weer alles op de rit krijgt, en dat je de Tanzaniaans gebruiken wat kunt overbrengen op ons. Al hoorde ik van mem dat je wel een draak was. Je kwam er eerst mee dat mem dus geen eten mocht weggooien. Mem beaamde dat de restjes altijd aan onze doggies worden gegeven als we het niet meer op kunnen. Dus dat we het dan wel op een ‘goede’ manier weggooien. Maar toen mem nog een restje boerenkoolstampot zonder spekjes had, wilde je toch liever wat anders. Drakenmeid.

Hiiiink, nog twee weekjes! Nog twéé. En wat ben ik benieuwd naar jouw uitgebreide verslag over de Brownysnake en de Flying Docters. Hoop dat als je thuis komt snel je jetlag over is en we tezamen een ritje kunnen maken (en samen Rebelle over de brug duwen). Hou je haaks en whieee tot snel!

Kusjes en groetjes van jullie liefhebbende zusterrrrr