back home

Special voor Hinke, want Lys heeft al weer de nodige knuffels ontvangen. Net toen ik door Lys weer eens aangespoord werd om maar weer eens wat te schrijven. Zie ik dat jij mij voor bent. Het rode zand doet mij weer terug denken aan Tanzania en dat is wat ik nu zelfs na bijna twee weken nog vaak doe.
Mijn laatste week was erg druk met allemaal leuke activiteiten. Ik heb niet al mijn dromen in Tanzania waar kunnen maken, maar ik heb wel veel mooie dingen gedaan.
Waar ik wel een klein beetje trots op ben is dat ik de zondags voordat ik vertrok gevast heb. Al jarenlang heb ik veel bewondering voor de moslims met hun ramadan, nu mocht ik zelf ervaren hoe dit vasten is. In Tanzania wordt er om een andere reden gevast dan bij de Ramadan. Als je iets wilt dan ga je bidden zodat God je bij kan staan. Als je het erg graag wilt dan ga je langer bidden om alles precies uit te leggen aan God. Als je iets héél erg graag wilt dan ga je vasten. Ze hebben het mij op verschillende manieren proberen uit te leggen, maar de logica is mij nog steeds niet duidelijk. Maar aangezien ik benieuwd was hoe een dag zonder eten en drinken zou voelen heb ik toch meegedaan.
Dat je dit samen met iemand anders doet, maakte het wel makkelijker. Ondanks mijn drukke programma van zingen, dansen, speechen (in het Swahili!) en in de brandende zon lopen heb ik het toch volbracht. Conclusie het eten heb ik niet zo gemist, maar het drinken was toch wel zwaar.

De dag erna was echt mijn laatste dag. Dit werd natuurlijk in Afrikaanse stijl afgesloten: weinig kinderen op school (ze waren naar huis gestuurd vanwege het niet betalen van de rekening) en leraren die er niet waren. Toch heb ik voor mezelf goed afscheid genomen, door bij alle klassen langs te gaan en met de leerlingen te zingen en te spelen. Naarmate de dag vorderde begon ik meer en meer te beseffen wat ik achter zou laten. Het vele knuffelen begon en hier en daar hoorde ik een verdrongen snik.
Met een bus vol kinderen gingen we luid zingend naar het vliegveld. We waren te laat vertrokken en ik hoorde mijn chauffeur luid zuchtend het gaspedaal nog wat harder intrappen.

Ik had het vliegtuig gehaald, maar wat een schrik was dat voor mij op het vliegveld. ‘Woh blanken’ en ja dat zag er toch wel gek uit. Ik kan me nu heel goed voorstellen hoe zij mij gezien hebben. Na een nachtvlucht waarin ik niet zo goed kon slapen kwam ik ’s ochtends op Schiphol aan.
Vol verwachting kwam ik in de aankomsthal, allemaal mensen vlogen elkaar in de armen. Ik keek om me heen, maar zag geen bekende. Nadat iedereen vertrokken was en ik aan het bedenken was wat ik het best kon doen zag ik de vrouwelijke/blanke versie van Usain Bolt aan sprinten. Met verwilderde ogen en een rood hoofd keek ze vluchtig om haar heen tot ze mij opmerkte en me in de armen sprong. Minutenlang stonden we in elkaars armen. Ja Lys de eerste zus was weer thuis

Het is nu super vreemd om weer thuis te zijn. Ik bekijk alles met andere ogen en het is niet te beseffen dat wij zoveel hebben. Ik ben nu bijna twee weken thuis en ik ben erg onrustig. Oh ja dit kan ik nog wel even doen, oh ja dat is er ook nog. Zodat er uiteindelijk niks uit mijn handen komt. Maar morgen zal er door mijn laatste stage weer meer structuur in komen.
Maar Hinke bereid je maar voor op je terug komst. Jij bent twee keer zo lang weggeweest als ik, dus ik ben benieuwd hoe jij het zal ervaren. Geniet in elk geval nog even van je laatste weken.
Lys, elke keer ben ik weer blij dat jij weer thuis woont (‘Lys ik fyn it sa leuk dasto wer thus bist’), maar eh hoe vind jij het dat er weer een onruststoker bijgekomen is?