Over Afscheid nemen, Alice Springs & Aboriginals.

Lieve zusjes,
Met mijn benen bungelend in het water schrijf ik dit blog. Ditmaal niet vanuit Mel maar nu vanuit Alice Springs waar het op dit moment een plezante 36 graden celsius is.
Het lijkt alweer eeuwen geleden dat ik afscheid heb genomen van Melbourne en alles wat ik daar lief had. Nu ben ik slecht in afscheid nemen en ook dit viel mij zwaar! Even een sidestep naar Harmke: Hoe was jouw afscheid? Ik kan mij voorstellen dat dit ook heftig was?
Eigenlijk begon mijn afscheid 2 weken geleden al toen mijn sister in crime, Fleur vertrok naar Thailand. Ik was er ziek van (ok, kleine correlatie met mijn fenomenale uitgaansgedrag). We hebben zoveel leuke dingen beleefd en daarvan wil ik er nog 1 even uitlichten. We hadden bedacht om een random act of kindness (oftewel gewoon aardig zijn) te doen in Melbourne.
Hoe kan dit beter dan Dutch pancakes te sharen op straat? Bon, Marijke, Fleur en ik hebben (nadat we de pancakes hadden getest op de juiste smaak) ze dus uitgedeeld op straat aan zwervers, muzikanten en ander aardig volk. Wel met de vraag of ze ook eens wat aardigs voor een ander wilden gaan doen, het 'spread the love' idee zegmaar. De reacties waren divers, van een heuse 'pancake' song om ons te bedanken tot een 'mag ik er nog 1'. Zeker voor herhaling vatbaar!
Vorige week woensdag dan toch ook echt zelf mijn spullen gepakt en afscheid genomen. De ontroerende kaart van mijn housemates maakte het er niet gemakkelijker op en ook het afscheid van Mario 'no worries Bambina, joe are bjoetiefoel' viel mij zwaar. Nu heb ik Mario nog wel kunnen strikken voor een foto en hij 'kiept een aai' op mijn bike zolang ik on the road ben. De Meat Pies groeit gestaag en de organisatie heb ik maar overgedragen aan Ben, zodat het kan blijven voortbestaan.

Nu ben ik in het hart van Australia en ik mag dan ook niet voorbijgaan aan de 'echte' bewoners van dit land, de Aboriginals.
Ik heb 3 dagen prachtige Aboriginal plekken zoals de Uluru mogen bezoeken en hierbij 2 nachten in de wildenis mogen overnachten. Zonder tent maar onder een prachtige sterrenhemel en met een rondsluipende dingo naast mijn slaapzak. En oh god kinders wat voelde ik mij rijk! Miljoenen sterren (ik kon er niet van slapen want het was zo licht), slapen in de buitenlucht en dat aan de andere kant van de wereld. Uiteraard was het overdag bloody hot maar ik heb mij keurig gedragen door wel 6! Liter water (per dag, niet per week) te drinken ('kealtsje' zou heit zeggen) en mij dagelijks in te smeren met factor 50.
Uiteraard veel geleerd wat ik natuurlijk graag met jullie deel daarom nu een informatief deel.

Bon, Aboriginals zijn dus onderverdeeld in verschillende stammen die elk ook weer een eigen taal spreken. Daarnaast hebben ze vaak een dier wat centraal staat binnen de stam. Deze dieren zullen ze dus nooit eten, dus elke stam heeft zijn eigen voedselketen. Centraal staat wel de Tjukurpa, een levenswet of filosofie die uitlegt hoe mensen met de natuur horen om te gaan en hoe de wereld tot stand is gekomen. Een voorbeeld hierbij is dat ze nooit meer nemen dan nodig is. Dus dat ze niet 3 kangaroos doden als ze maar 1 op kunnen. Ze hamsteren dus niet. Daarnaast zullen ze ook nooit een ei eten als er in een nest niet meer dan 1 ei ligt. Alles met mate dus.
Fantastisch zijn ook de songlines, aboriginals zingen liedjes om niet te verdwalen in de gigantische outback. Zie het als een zingende TomTom, al geloven zij dat de aarde hen deze liederen geeft.
Luisteren naar de natuur is dan ook iets wat ik hier nog meer heb leren waarderen. Nu is het ook essentieel om hier te kunnen overleven. Zo laten zebravinken zien waar water te vinden is en kun je aan de geluiden van dingoos horen of er mogelijke prooidieren op komst zijn.
Een magische plek voor de aboriginals is dus de Uluru. Een enorme rots midden in de outback. Sinds 1958 is de Uluru en het park er om heen terug gegeven aan de Anangu aboriginals onder de voorwaarde dat toeristen de Uluru mogen beklimmen. Iets wat de Aboriginals verafschuwen (doen ze zelf ook niet) maar wat de overheid wel graag ziet omdat ze bang zijn dat er anders geen toeristen meer naar de Uluru komen. Lekker respectloos dus om wel te gaan klimmen evenals het meenemen van een stukje rots. De mensen die dit wel hebben gedaan hebben bijzonder veel pech. Er zijn inmiddels al 35 mensen overleden tijdens het beklimmen van de Uluru (en geloof mij, zo moeilijk is die klim niet) en daarnaast is er een boek vol met brieven te lezen van mensen die hun stukje rots terugsturen omdat hun leven bijzonder ongelukkig verliep nadat ze een steentje hadden meegenomen. Eigen schuld, dikke bult.
Bijzonder magisch dus de aboriginals en hun Uluru.
Eind goed al goed?
Nee, Helaas ook in Australia heeft de kolonisatie voor veel ellende gezorgd. Vele Aboriginals zijn vermoord of als kind in een westers gezin geplaats om te verwesteren. Alle prachtige kennis en cultuur lijkt dus te verdwijnen. In Alice Springs is het helemaal triest. Aborginals hebben hier veelal een alcoholprobleem en lijken compleet lost. Hoe erg is het als je nergens meer thuis bent, zowel niet Westers bent en ook niet meer Aboriginal en dat in je eigen land?
Ze krijgen een uitkering van de overheid als soort van 'big sorry' maar al dit geld gaat op aan alcohol en gokken. Want met geld koop je geen respect en waardering.
Het doet mij pijn om te zien hoe deze prachtige mensen en hun magische cultuur zo onder te zien gaan. Want wat zou ik graag meer leren over hun cultuur en de fantastische wijze waarop zij met de natuur om gaan.

Morgen zal ik Alice Springs verlaten voor nog meer outback avontuur maar dan als cowgirl om zo eindelijk mijn droom waar te maken!
Harmke: heb jij al je dromen in Tanzania waar kunnen maken? En hoe is het om nu weer thuis te zijn?
Lys: wat zul jij blij zijn om tenminste 1 zus weer bij je te hebben die lekker over je kan moederen! How is het verder back home, nog meer kleurrijke dingen beleefd?

Ik ga dit blog afsluiten met een mooi zondags lied waarop jullie lekker kunnen swingen.
www.youtube.com/watch?v=Cvfvn27Akxk

Tút
Hinke